De zak & de held

Vandaag heb ik een zakkenroller tijdens het treininstappen tot twee keer toe een welgemikte pats op zijn rolarm gegeven, dusdoende voorkomend dat hij er met de draagbare fietskoplamp van het leuke meisje voor me vandoor zou gaan. Stom van het meisje dat ze haar fietskoplampding in het voorvakje van haar tas had gestopt, natuurlijk (iedereen wéét toch dat duistere figuren fietskoplampdingen gemakshalve voorvaksgewijs hopen aan te treffen), maar ik zag het toch als mijn plicht de vermetele patsgewijs een halt toe te roepen. De snoodaard droop af en verliet met zijn staart tussen de benen per direct de trein. (Nou ja, bij wijze van spreken dan hè: hij had geen echte staart, hoor. Ik denk omdat hij met staart te veel op zou vallen. En dat wil je niet, als dief. Hoewel hij dan wel weer een snor had.)

In mijn enthousiasme over mijn geslaagde heldendaad, besloot ik ook voor de nodige nahulp te zorgen. Ik ging tegenover het meisje zitten en vroeg haar opgewekt of ze niets miste uit haar voorvakje. Een verbaasde en ietwat vijandige dat-is-de-slechtste-openingszin-ooit-blik was mijn deel. Voor de vorm keek ze nog wel even in haar voorvak (zodat ik een glimp van haar fietslampding op kon vangen), maar ze zei niks tegen me en ze straalde één-en-al laatmemetrustheid uit. Ik verdenk haar er zelfs van dat ze te vroeg de trein uitgestapt is, om maar aan mij te kunnen ontkomen. Ze zag er niet uit alsof ze iets te zoeken had in Woerden.

En daar zit je dan met je goede bedoelingen en je contactuele eigenschappen. Ik hoop dat het meisje vannacht in het schijnsel van haar lampding over een pluizig konijntje fietst. (Een pluizig konijntje dat niet meer van nut zou kunnen zijn voor de wetenschap, dan hè!) Klote NS.