We've known each other for so waaaaat?!

De jaren '80 doen me weinig. Ben ik heel eerlijk in. Ik denk dat ik in de beginjaren te gepreoccupeerd was met nog niet geboren zijn en later met het bedenken van ingenieuze plannen om Simon van de zo door mij begeerde rode driewieler in de peuterspeelzaal te krijgen om de woeste charme van de gekleurde aerobicspakjes en de met tennisbandjes getooide wilde haardossen ten volle in me op te kunnen nemen. Sindsdien is het ook nooit meer echt goedgekomen tussen het decennium en mij.  We sturen elkaar nog wel eens een kerstkaartje, maar veel persoonlijker dan 'Was de val van de Berlijnse muur nou nog net wel in jou of niet?' word ik nooit.

Vrijwel het enige wat me nog aan het decennium bindt is een nette meneer met rood haar en een van Kees van Kooten geleende regenjas. Rick Astley is een van de weinige mensen die mij kunnen doen terugverlangen naar de tijd waarin danseressen in een videoclip het vooral moesten hebben van het zwoel over de schouder kijken. En blijkbaar oefent Rick niet alleen op mij een mysterieuze, het bovenste knoopje van mijn overhemd dicht willen knopende aantrekkingskracht uit, want inmiddels is het zogenaamde Rick rollen een welbekend fenomeen op youtube. De onschuldige youtuberd die op zoek gaat naar de openingstune van de freggels of naar de hoogtepunten van Miss Universe 1994 kan ineens geconfronteerd worden met de passievolle danspasjes naar opzij van de barman in Never gonna give you up. Op zich is dat natuurlijk al een behoorlijk indehandjesklapwaardig verschijnsel, maar sindskort is er iemand die op nog toejuichenswaardiger wijze gebruik heeft gemaakt van Ricks pakkende melodielijnen en de hedendaagse knip-en-plaktechnieken:

Ah, to be back in the 80's again. And also the first Afro-American president of the United States. <3!