Scriptiestrcrash

Morgen heb ik een scriptiedeadline. De afgelopen dagen heb ik er alles aan gedaan om mijn tijd met het oog op die deadline zo nuttig mogelijk te besteden: ik heb afgewassen, hardgelopen, mijn videobanden opgestapeld, mijn gitaar gestemd, de akkoorden van ‘Nine crimes’ van Damien Rice opgezocht en direct naar de prullenbak gesleept, genotzuchtig gekreund toen ik het ‘prullenbak leegmaken’-geluidje hoorde, al mijn jongleerballetjes een naam gegeven en mijn computer op scriptievernietigende wijze laten crashen. Voor dat laatste hoefde ik overigens weinig te doen. Met stijgende verbazing en exponentieel toenemende ooggrootte toekijken bleek voldoende.

Het punt is dat dit me al eerder overkomen is vlak voor een deadline. Mijn laptop voelt die dingen aankomen, blijkbaar. Waarschijnlijk aan mijn gefrustreerd op hem neerdalende vuist. Hoe dan ook: het gevolg was dat een deel van mijn scriptie verloren ging tijdens de herstelwerkzaamheden. En dat had dan weer als gevolg dat een zekere “ja dahag ik ga echt niet tot vier uur ’s nachts doorwerken om alles weer in te halen”-heid bezit van me nam. En daarom heb ik een foto van mezelf gemaakt, bij de gecrashte computer, om naar mijn scriptiebegeleiders te kunnen sturen, als bewijs dat mijn computer écht gecrasht is en dat ik er dus niks aan kan doen dat ik nog niet veel verder ben dan de vorige keer. Om te bewijzen dat het echt dit weekend gebeurd is hield ik de zaterdagkrant voor me.

En oh.

Hoe gegijzelde West-Europese journalist in willekeurig Midden-Oosters land ben ik?!