Romans van Deze Tijd - Windstrekeneditie

Die woensdag besloot ik voor één keer na het zwemmen geen patatje te halen. Op de hoek van het Surinameplein had ik de rode Suzuki Swift zien staan - de linker zijspiegel was nog steeds kapot. Ik had geen trek meer. Ik zei dat ik naar huis wilde.
‘Je bent gek,’ zei Donnie. Donnie zei altijd tegen mensen dat ze gek waren. Ook tegen Leo, toen hij Donnie er vorig jaar op gewezen had dat het geen goed idee was om het zilverkruit uit vijf strijkers te halen en te proberen er één grote strijker van te maken. ‘Je bent gek!’ had Donnie geroepen, toen Leo wegrende vlak voordat Donnie zijn nieuwe megastrijker aan wilde steken. ‘Flikker!’ Leo had al zijn vingers nog.
Ik zei tegen Donnie dat hij zijn bek moest houden. ‘Ik heb geen trek, oké?’ Ik zei dat het al laat was. Dat er nog zoveel te doen was. Donnie haalde zijn schouders op. ‘Er is altijd veel te doen,’ zei hij. We liepen verder.
‘Hee, is dat niet de auto waarin je ooit, zonder het te weten, tot aan de afsluitdijk met je volle gewicht op dat pasgeboren hondje hebt gezeten?’ vroeg Donnie.
Ik zweeg, pakte een steentje en wierp het door de eerste zijspiegel die ik tegenkwam.

Uit: Dagmar ter Heuvel, Noordnoordoost


(Waarmee ik maar wil zeggen dat jullie dit moeten gaan kopen. Nu.)

Eerder