Oud-Vossemeer – Het besluit van de Nieuw-Zeelandse burgerlijke stand om de wens van een ouderpaar om hun zoontje ‘4real’ te noemen niet in te willigen heeft binnen de actiegroep Numbers 4 Life heftige reacties opgeleverd. De groep pleit al jaren voor een ‘minder 1zijdige benadering van het naamverschaffingsamb8’.

“Dit is nieuw voor ons,” aldus πa van den Olmers, woordvoerster van de actiegroep Numbers 4 Life, “we hebben hier nog nooit eerder problemen mee gehad.” De goed gebekte dertiger, zelf sinds enkele maanden moeder van de blakende 2cute, staat er van te kijken dat de naam 4real in Nieuw-Zeeland problemen oplevert. “Absurd. Wij zijn het ook absoluut niet met het besluit 1s en zeker niet ge9 hierin mee te gaan. Eerlijk gezegd vind ik het nogal 8erlijk,” stelt de Zeeuwse in 3ste bewoordingen, om op bed8zamere, licht bekakte toon te vervolgen: “Cijfers zorgen 1erzijds voor een te 4en veelkleurigheid en anderzijds voor een ongekende 1duidigheid. Zoals de vader ook aangeeft: met cijfers in je naam weet je pas 8 wat je naam betekent." πa werkt inmiddels, in samenwerking met mede-leden Abit2l8 Almekinders en 4gottencondom Noteboom, aan een petitie voor de erkenning van cijfernamen.

De Nieuw-Zeelandse burgerlijke stand heeft laten weten vooral problemen te hebben met de naam 4real, omdat onduidelijk is hoe de hoofdletter 4 er precies uitziet.

404 Error: Title not found

Omdat mijn broer al tijden een tot nog toe nog altijd niet aan de praktijk getoetste passie voor foto’s van kalende, doch opvallend hoog springende basgitaristen aan de dag legt ging ik vandaag voor hem op zoek naar de foto van The Police die ik ergens vorige week in De Volkskrant had zien staan. Handig hierbij is te weten dat mijn kamer, naarmate het langer geleden is dat ik de weg naar de oud-papierbak gevonden heb, in toenemende mate alleen nog maar uit krant bestaat. Het begint met een bescheiden stapeltje netjes gevouwen kranten in mijn boekenkast, maar verandert dan langzaam in een wurgslangesque krantenmassa, die mijn kamer in een allesomvattende greep probeert te nemen en er daarbij niet voor terugdeinst stukjes over crises in de VVD-top en columns over gorilla's in de strijd te gooien. Kranten vormen een gevaar dat in de media danig onderbelicht blijft.

Ondanks het dictatoriale karakter van mijn krantenkamer ging ik op zoek naar de betreffende foto, om - en hiermee schuif ik de spanning die de zoektocht an sich in zich had wellicht ietwat te snel aan de kant - geruime tijd later huilend op te geven. Volgens mijn berekeningen (waar ik verder niet te veel over kwijt wil, behalve dan dat het getal pi een niet te onderschatten rol heeft gespeeld) moest ik de krant van vorige week woensdag hebben. En dat was dus precies de allerenige krant van vorige week die ik niet kon vinden. Wel vond ik de volledige jaargang van 2001 (“Zware cafébrand schokt Volendam” - “21ste lijkt terrorismevrije eeuw te worden” - “Pim Fortuijn leeft nog”) en een Donald Duck Extra, die het leed wel kon verzachten, maar slechts op eigenmerkwasverzachtige wijze. Ook kwam ik de afstandsbediening wel dertien keer tegen.

En dat heb ik dus altíjd en bovendien constant! Ik vind altijd alles direct, behalve dan datgene wat ik daadwerkelijk zoek. Dingen die ik nodig heb kan ik alleen bij toeval tegenkomen. Zoals daarnet, toen ik gefrustreerd besloot dan maar af te gaan wassen om in ieder geval nog íets van mijn dag te kunnen maken en de pan optilde die al een aantal dagen op mijn tafel en op de krant van vorige week woensdag had gestaan.