+5 streetcredibility

'Dit bedoel ik dus,' zei de dikke, kalende man naast me, 'lekker begin van mijn weekend weer. Zit gewoon al niet lekker in mijn vel en nu dit weer. Echt iets voor mij.' In de hoek van de juwelier zat een jonge vrouw te hyperventileren, terwijl naast haar de luiken van de winkel naar beneden gingen. Ik keek ongemakkelijk om me heen. Hoe ging ik mijn lezers duidelijk maken in welke situatie ik terecht gekomen was?! Klote in medias res.

Hier vervaagt het beeld op kleurrijk kronkelende wijze, want dat gebeurt nou eenmaal bij teruggaan in de tijd. In feite is dat het enige wat nog tussen ons en reizen door de tijd staat: dat we niet weten hoe we alles om ons heen kleurrijk kunnen laten kronkelen en vervagen.

Toen ik gisteren de Free Record Shop uitliep in winkelcentrum Zuidplein, begon iemand ineens te schieten. Ik had niks gekocht, dus misschien had ik het verdiend, maar ik vond het zelf toch wel wat ver gaan. Bij de eerste knal dacht ik nog dat het vuurwerk was, maar bij de daaropvolgende knallen zei iets in me (het op vroegere maandagmiddagen verveeld langs Miami Vice zappende Kaspergedeelte) dat het hier toch echt om schoten moest gaan. Gelukkig bleek niemand op mij gericht te hebben, al was ik daar pas zeker van toen ik gebukt doch heelhuids de dichtstbijzijnde juwelier bereikt had. Ik was niet de enige: terwijl de geschrokken verkoopster de luiken van haar winkel liet zakken, renden ook een dikke, kalende man en een jonge vrouw de winkel binnen. Nog voordat de luiken naar beneden waren had de man zijn telefoon al gepakt om in verontwaardigde bewoordingen zijn leed te verwoorden.

'En zo zijn we al weer terug bij het beginvanstukjemoment,' dacht ik. 'Viel best mee.' Ik besloot me verder dan ook te richten op het verwerken van het feit dat ik zojuist een schietpartij mee had gemaakt. De enige juiste manier leek me het schrijven van een rap.

Rap veranderen hier

Weet je wat het is dat ik altijd heb geloofd
Elk mens heeft recht te shoppen tot de lichten zijn gedoofd
Maar dat kan zo niet langer, schiet het door mijn hoofd
Als iemand bij het shoppen van z’n leven wordt beroofd

Mensen, mensen
Dit is toch niet waar
Je gaat shoppen op de fiets
En je vertrekt op een brancard

Het zijn de normen en de waarden van de opgeschoten jeugd
Zij vinden dit normaal, nou ik vind het geen geneugt
Ik had me al die tijd zo op een nieuwe trui verheugd
Maar het consumeren wordt door al dat moorden vet verneukt

Mensen, mensen
We moeten zeggen stop
Dit moet snel rap veranderen
Hier nog iets met 'shop'

C. & A.

Vriendin C. heeft een zoontje genomen gekregen. Hartstikke Leuk, natuurlijk. Al krijg ik nu langzamerhand wel het idee dat ik tegenwoordig op de tweede plaats kom.

A. heet hij. Dat jullie weten over wie ik het heb wanneer ik vertel dat ik met vriend A. naar Winnie the Pooh en het avontuur van de plotseling halflege honingpot ben geweest. En naar Hannibal rising. Want we sneaken dan na de eerste film nog gratis een andere zaal in, natuurlijk. Zo zijn we, A. en ik. We nemen ook gewoon ons eigen drinken mee naar de bioscoop.

Vriendin C. vertelde dat ze nog wel moet wennen aan het feit dat A. nu echt A. is en niet, pak ‘m beet, B. Voor de zekerheid probeert ze af en toe andere namen uit, om te testen of hij niet per ongeluk anders heet. Ik hou daarvan.

En daarom ga ik nu een tekening maken voor A. Een tekening, van een tafelpoot. In 3D.

De keel en hoe hij me uithangt

In de categorie ‘minder prettige gewaarwordingen’ heb ik vandaag keelpijn. Dat heb ik wel vaker, maar deze keer lijkt het alsof een in een nietsontziend kaasraspkostuum geklede Jack Wouterse door mijn keel probeert te kruipen en het simpelweg verdomd in te zien dat hij bestwel vast zit. Bij elke slikbeweging probeert hij tevergeefs mee te glijden. Ik vond hem in Minoes toch beter dan in mijn keel. :(

Nu is het zo dat er vrijwel altijd als ik tussen neus en lippen door laat vallen dat ik ziekig ben en dat ik het besterf van de pijn wel iemand is die het nodig vindt op te merken dat ‘het wel mee zal vallen, want mannen klagen altijd veel eerder over hun ziek zijn en pijnhebberij dan vrouwen.’ Ik antwoord dan altijd met een welgemeend ‘oh kom ohop’, gevolgd door een zo mogelijk nog wellergemeend ‘zelfs oh kom ohop zeggen doet al pijn’, maar mocht dat argument voor een enkeling nog niet doorslaggevend genoeg zijn, dan wil ik het pijndrempelmisverstand hierbij definitief uit de wereld helpen.

Het staat ongetwijfeld ook ergens in de bijbel, maar wetenschappelijk onderzoek heeft in ieder geval aangetoond dat vrouwen een lagere pijngrens hebben en bij pijnlijke stimuli eerder aangeven pijn te voelen dan mannen (e.g., Paulson et al., 1998; Miller & Newton, 2006). Zo is aangetoond dat vrouwen een stimulus met een temperatuur van 50°C aangebracht op de huid als pijnlijker ervaren dan mannen. Deze pijnervaring is ook gekoppeld aan een grotere activiteit in bepaalde hersengebieden bij vrouwen dan bij mannen.

Omgerekend geven vrouwen bij een temperatuur van 47°C aan evenveel pijn te hebben als mannen bij een temperatuur van 50°C. Stel nu dat vrouwen bij een temperatuur van 47°C (= 320 Kelvin*) hun pijngrens bereikt hebben en mannen bij 50°C (323 Kelvin), dan betekent dat dat mannen bij 47°C nog 0,93% van hun pijngrens verwijderd zijn. Mijn allereerste blogstukje schreef ik op 13 september 2003. Dat is 1274 dagen geleden. Dit is het eerste stukje dat ik schrijf over keelpijn, dus ik mag ervan uit gaan dat ik nu voor het eerst mijn pijngrens bereikt heb. 0,93% van 1274 is 11,8. Als ik een vrouw was geweest had ik dus 12 dagen eerder mijn pijngrens bereikt dan nu en dan had ik dit stukje dus op 27 februari al geschreven. Terwijl ik toen nog helemaal niet ziek was!

Het moge duidelijk zijn: als mannen klagen doen ze dat met overgave en recht. Als ooit nog iemand tegen mij meent te moeten zeggen dat mannen eerder over pijn klagen dan vrouwen, dan slik ik dat niet meer. Want dat doet vet pijn. :'(


-----------------------
* Met dank aan Ernst voor de verbeterberekening. Goed te zien dat 'in Delft wonen' daadwerkelijk iets oplevert.